Bulgaarse lenteboodschap van verbondenheid op 6 maart.

Gisteravond hadden we de Bulgaarse aikidoka Alexander Lliev te gast. Na afloop kreeg hij het woord om ons te bedanken maar hij had nog een verrassing. Volgens een oude traditie geven de mensen in Bulgarije elkaar begin maart rood-witte geschenken. Je mag ze niet voor jezelf kopen (net als een buddhabeeld). Ik kreeg een rood-wit wollen poppetjespaartje en iedereen kreeg een rood-wit armbandje. Het brengt geluk, gooi het dus niet weg. Alexander had het over een black and white bird en ik dacht meteen aan een ekster, maar na onderstaande vinding gelezen te hebben is het natuurlijk een ooievaar. Als het lente wordt komen de ooievaars terug op het nest in Bulgarije en in Nederland. Iemand al een ooievaar gezien? Als je die gezien hebt, moet je je armbandje in een boom hangen. Tenminste als je er was, dinsdag. Als er geen ooievaars langskomen mag het ook lentebloesem zijn.

Ik googlede "Bulgaarse tradities" en vond op Tony's website het verhaal dat Alexander vertelde over de martenitsa's, de maartse traditionele geschenken.

Dame tussen heren

Door: Francisca van Leeuwen

Enige tijd geleden vroeg een overigens hoog opgeleide vrouw me om raad in het kader van Aikido als metafoor. De situatie die ze schetste was deze. Ze zit in een vergadering  en oppert een idee. Het idee wordt weggevaagd. Enige tijd later komt er een man bij en die oppert precies hetzelfde en krijgt complimenten. Het komt me niet onbekend voor. Ik zat eens in een examencommissie met drie andere, mannelijke collega's. Als ik ook wat zeg wordt er overheen gepraat. Als dat je overkomt sta je letterlijk verstomd van verbazing.

My Kangeiko experience

By Arnoud Reinders

As the autumn storms roared outside, slides with Japanese winter scenes were randomly projected on the wall in the dimly lit dojo. So at least we got a glimpse of what a typical Dutch winter is supposed to look like. The door to the courtyard was open to allow fresh air to come in.

Mijn Kangeiko ervaring

Door: Arnoud Reinders

Terwijl buiten de herfststormen voorbijraasden werden er in de halfverlichte dojo in willekeurige volgorde leuke dia’s met winterse Japanse taferelen vertoond. Zo kregen we in elk geval een indruk van hoe een doorsnee Nederlandse winter er uit hoort te zien. De deur naar de binnenplaats stond open wat wel prettig was vanwege de aanvoer van frisse lucht.

My first Kangeiko

Being able to get up early, greet a wonderful new day and creating a morning that includes appreciation for your blessings such as the fortune to have woken up and have a precious human life and getting the physical and psychological benefits of practicing Aikido. 

To promise that I am going to use all my energies to develop myself, to expand my heart out to others, to achieve enlightenment for the benefit of all beings and to benefit others as much as I can. 

The beautiful feeling that I haven’t missed one of the greatest feats of nature, the rise of the sun and the way how the day slowly gets brighter, when the midnight blue turns to lighter blue and the brilliant colors start to seep into the sky and the nature is painted in incredible colors. 

The advantage of getting a head start by the time everyone else gets in to work. The practice of Aikido which is ultimately the practice of our daily lives which involves some sort of conflict with others, with our environments, with our bodies or with ourselves and to be trained to see the conflicts as the creative force of change which makes true growth and learning possible and not something to be avoided and struggled with. 

This is what I get in mind, thinking back over the one week of Kan Geiko training. Yes, it was about capability training, keeping promises, beautiful feelings, getting benefits and practicing to improve our daily lives.

Farid

Aikidoka doen nieuwjaarsduik

Beste aikido-genootjes.

Wij hebben op 1 januari met een klein clubje aan de nieuwjaarsduik in Scheveningen meegedaan. Een goed begin van het nieuwe jaar en een leuke, verfrissende ervaring.  

De wintertraining (Kangeiko) is vanochtend ook van start gegaan. Ik ben er altijd enthousiast over en zou iedereen aanraden om een keer deel te nemen. Het is bijzonder, verrijkend en echt de moeite waard.

Rest mij om iedereen een heel goed nieuw jaar toe te wensen. Maak er wat van !!

Groetjes, Ruth

Op de foto (van links naar rechts): Robin, Ruth, Felix, Felicia, Radha, Raymond

Winterschool 2011

Donderdag 29 december heb ik in de middag deelgenomen aan de winterschool in Amsterdam. Er waren zo’n 50-60 mensen aanwezig zodat de ruimte goed gevuld was. De hele les stond in het teken van positie. Zowel om zelf in je centrum te blijven, als ook je positie ten opzichte van je uke. 

Nagenoeg de hele middag was ikkyo de gebruikte vorm, waarbij Wilko benadrukte: we trainen vandaag geen ikkyo, maar richting en positie. Al met al was het niet zozeer een fysiek inspannende middag, maar vooral mentaal. Zo buiten de eigen dojo is dit voor mij nog wel enigszins buiten mijn comfort-zone, maar ik ben blij en voldaan dat ik geweest ben.

Door: Gerald Homan

Aikido als bron van zelfkennis (door Arnoud Reinders)

In 2007 ben ik met aikido begonnen. Hoe ben ik daartoe gekomen? Een jongere collega van mij vertelde me eens op het werk dat hij een fanatiek beoefenaar van aikido was. Meteen begon hij een enthousiast verhaal af te steken dat ik slechts gedeeltelijk begreep, maar omdat ik hem wel sympathiek vond bleef ik beleefd luisteren tot hij was uitgesproken.

As for the body

As for the body, it is solid and strong and curious
and full of detail; it wants to polish itself; it
wants to love another body; it is the only vessel in
the world that can hold, in a mix of power and
sweetness: words, song, gesture, passion, ideas,
ingenuity, devotion, merriment, vanity and virtue.

(Mary Oliver)

Intimacy

On and off the mat I have been wondering about intimacy. I see people, including myself, struggling with it on a daily basis and I have been asking myself: what, really, is intimacy? And how does it appear on the mat?

I guess intimacy comes in many shapes and forms. There is the physical and emotional intensity of lovers. There is the unconditional bond between parent and child. And there is the easy familiarity of old friends who have seen the best and worst of one another.

So what is common to these three examples? Or better said: how to define intimacy? If I may offer a suggestion – far from final – I would say: intimacy is the connection that occurs when two people fully see and bless one another.

To me, the words ‘see’ and ‘bless’ are crucial. By seeing I mean that we truly notice the other as they are. Not what we think they are or ought to be, but as they appear in this world with their gifts and shadows alike.

The blessing bit is important, too. Blessing means showing people that everything we notice about them is good, worthy and loveable. It’s an odd notion, perhaps, because we’re used to forcing our opinions and beliefs unto others. But enforcing our own views is, in a way, a subtle act of violence.

When you see and bless someone, you send them messages like ‘you belong’, ‘you have something to contribute’, and ‘you are loveable’. Wouldn’t you want others to approach you like that? In my opinion, it is the basis of healthier and happier relationships.

Pour former l'Aïkido

In Zurich trainden we in een kleine dojo, nauwelijks groter dan de onze, maar helaas was Christian Tissier Sensei opgenomen vanwege een grote niersteen. Men had besloten de stage toch door te laten gaan, wat ik een goed idee vond. Zo leerde ik Michel Erb uit Basel kennen van wie ik toch wel weer wat heb opgestoken.
De volgende trainingsruimte was in het Olympisch Sportcentrum Kerenzerberg ten Zuiden van Zurich. De glazen wand laat de bergen mooi uitkomen, maar eerlijk gezegd ben je tijdens de training niet aan het sightseeen.
Daarna een korte vacantie vieren in Stresa, hotelletje met uitzicht op het Lago Maggiore, mijn geliefde vacantieplek. We hadden geluk met het weer. Eind van die week weer trainen in Turijn en gelukkig was Tissier Sensei weer op de been. Hij begroette me als altijd heel hartelijk. Het is natuurlijk wel apart om zo helemaal alleen te verschijnen maar ik ben nu eenmaal graag in Italie.

Visiting the New York Aikikai

This January I was in New York for business and, for the second time in my life, I had the opportunity to practice at the New York Aikikai for a few days. It's a wonderful experience that I recommend to anyone!

The New York Aikikai is located in the Chelsea area of Manhattan. The dojo, which was established almost 50 years ago, is led by Yoshimitsu Yamada Shihan and, until his death last year, Seiichi Sugano Shihan. Both were uchi deshi of O-Sensei.

This dojo has an amazing roster of high-ranking instructors that is probably second to only the Hombu Dojo in Tokyo. These include six 7th Dan Shihan, four 6th Dan and five 5th Dan. Each instructor teaches one hour and there are up to six classes each day, so the person who was teaching you one hour could end up being your uke the next.

Tenderness, playfulness and fierceness: an exploration

These past few months, I have been thinking about the use of energy in daily life and Aikido. I decided to write down some of these thoughts, even though they are far from coherent. So as you read this, please consider this as a work in progress and an exploration.

Tekening

getekend door: Felicia en Eric

Heb je ook een mooie Aikido tekening of een leuk verhaal voor ons blog? Stuur deze dan door of geef deze af in de dojo.

Bregje's Baby

Bregje sent us this beautiful picture of herself. She looks happy and healthy, doesn't she? Bregje says her little Aikidoka is doing a lot of mai and ushiro ukemi and that she's doing yoga to stay fit. She's due February 5th and hopes to rejoin us on the mat as soon as possible. Maybe we should start baby Aikido classes?

Ezra is geboren!

Een familiebericht:

Afgelopen maandagochtend ben ik op babybezoek geweest bij Ellen van Beek. Ze heeft een dochtertje gekregen dat Ezra heet. De bevalling is heel vlot gegaan en Ellen en haar man Marc zien er heel gelukkig uit. In de hal hangt het geboortebericht en daarnaast kun je wat aan haar pennen op een kaartje dat ik gekocht heb om diegenen die Ellen nog kennen de gelegenheid te geven om te reageren.

Francisca

Naar de zomerschool

Oorspronkelijke tekst door Francisca Sensei:
Op de zomerschool hebben Ruth en Alex met mij getraind. Het thema was de drie stadia pressie van de basis, openen van de borstkas en het laten vallen van het diafragma te oefenen in verschillende technieken. Elke ochtend begon met zwaard. Ook daarin kwam het thema tevoorschijn en leerde je vrij te komen van tegenhouden. Buitenkans was dat Christian Tissier de eerste vier dagen voor de helft van de tijd (per dag twee en een half uur) les gaf. Dat niet meer mensen van onze dojo die kans gepakt hebben! Als je de volle zomerschool had gevolgd, had je een boost van 40 uur gemaakt. Wilko Vriesman had enkele speelse, gekke oefeningen bedacht, leuk voor jong en oud, maar hij zei er ook wat van als er te lauw geoefend werd, dat wil zeggen zonder betekenis.

De hitte nam gelukkig wat af aan het eind van de week, zodat het zelfs leuk was vrije vallen te doen als je het kon tenminste. Idris en Alex hadden zich goed voorbereid op het examen zaterdag en vertegenwoordigden onze dojo daarmee zoals wij een shodan graag zien opgaan. Idris kreeg een heleboel felicitaties te verduren. Zelf kreeg ik een compliment van Tom Dijkman dat Idris het goed gedaan had. Jammer vond ik dat hij tegelijk met drie mannen uit Saoedi-Arabie de suwariwaza en hanmihantachiwaza moest doen maar het kwam weer een beetje goed toen hij uit yokomen twee technieken mocht kiezen en Alex over de heup gooide en een gewone shihonage met vrije val. Dat was alles, maar ja, je ziet in een oogwenk dat Idris de shodan dik en dwars waard is. We kunnen trots zijn op onze nieuwste danhouder.

Je vindt anderen met wie je fijn traint en op de tweede foto zie je mijn aikidogenen in een jongetje van twee  jaar, bijna niet van de mat te slaan.

En er was natuurlijk voetbal. Wilko speelde daar leuk op in onder andere door ole te roepen als je de opdracht goed uitvoerde of extra gas te geven als uke Spanje voorstelt. Er werd gevraagd wie voor Spanje was en er gingen best een paar handen omhoog. We ontdekten dat onze aikidovriend Vincent een rasechte Spanjaard is, geboren in Valenffia.

Ik had een vacantiepark huisje gehuurd, zo een als op de foto zodat ik wat familie mee kon nemen en Idris heeft ook gezellig bij me gelogeerd. Aikido vriend Miguel heeft voor ons een heerlijk maal bereid bij ons thuis, een fusion van bulgur, tahin met bietjes, spinazie met serundeng, in rendang kruiden gemarineerd rundvlees en toe aardbeien met basilicum. Zalig! Ook Joris, mijn man heeft lekker gekookt voor Idris en Alex, vegetarisch namelijk verse pasta met walnootsaus, tomatensla en toe chocoladevla met slagroom.

Je ziet ons op de foto te Lochem waar wat leuke pandjes, winkeltjes en restaurants zijn maar we gingen voor ijssalon Mimmo waar we veel hartelijkheid kregen op z'n Italiaans.

Alex en ik gaan elk jaar naar de zomerschool. Ruth gaat beslist volgend jaar een hele week. Wie weet heb ik jullie geinteresseerd om ook eens te gaan. Je kunt komen zo lang en zo kort als je wilt en je kunt kiezen voor een hotel, huisje of camping, alleen of met anderen. Markelo is een gebied voor fietsers en wandelaars, dat soort toeristen. Alleen het slapen op de mat is er niet bij. Op zich vind ik dat ook niet zo aantrekkelijk omdat je goed moet kunnen rusten tussendoor. Ik heb in ieder geval weer inspiratie opgedaan. Zie jullie op de mat!

Naar Patrick Cassidy stage

Oorspronkelijke tekst door Monique Rijksen:
In het weekend van 26 en 27 juni zijn we naar de stage van Patrick Cassidy geweest in Utrecht. Op zaterdag waren mee: Ilja, Karin, Francisca, James en Monique. Op zondag was de groep iets kleiner namelijk: James, Karin en Monique. Het thema was Moving from Inspiration.

Hierover zegt Patrick Cassidy: "In my perspective, inspiration is that which arises out of the unseen depths of our selves and gives birth to creativity. It gives us the energy to take a step that does not conform to our fear, doubt, or worry.

We could look at Aikido as a movement of Inspiration. Moving from inspiration expresses intelligence. Our action in Aikido can be fueled by Inspiration, guided by an Intelligence that is beyond self concerned thought or fear.

To move from this inspiration, we need to take a risk. To take a chance to move outside of conditioned pattern. This seminar is an invitation to look into this question of moving from inspiration."

Bewegen vanuit je intuïtie in plaats van uit je hoofd. Je vrij voelen om te bewegen en de geleerde technieken loslaten. Dat was zeker niet makkelijk. Het mooie was dat door de opbouw van de training en het gebruiken van muziek erbij iedereen bij de juwaza aan het eind van de dag heel vrij, mooi en vloeiend bewoog. De geleerde technieken komen dan als 'vanzelf'.

On being taught

Early on in life I was forced to become fiercely independent. Instead of relying on others for guidance, I taught myself. And rather than to invite feedback, I relied on my own sense of what was right. So for a long time, I felt capable and strong.

And while that was true, I was also tired and isolated. My fear of loosing control – because that is what it comes down to – had cramped my mind. And I had been shutting out others, who meant well and had things to say.

And I thought: this is no way to live. Spirit cannot thrive in exile. We are meant to relate and connect. So, slowly, I began to open my heart and mind to others. It was around that time that I came to the dojo and accepted Francisca, and later Robert, as my teachers.

Now, I enjoy being taught. It is pleasure to receive and accept guidance. This is what I mean when I say “onegai shimasu” at the beginning of every practice. It means: I am open, I am ready to give and receive in equal measure. I welcome you.

I try to approach ukemi with the same spirit, but it’s tough and often frustrating. There is still fear in my body and I tense up when making breakfall. And I still get caught up in my internal monologue, while I really want to listen to what my partner is doing.

There is progress and there is a long way to go. I guess it means I won't ever be bored in my life.